Nebeski barjaci

U kočijama od rose

plove Nebom duše

što uvijek dolaze i uvijek prolaze,

noseći barjake.

Barjaci satkani od latica ruža

s grbovima izvezenim nitima

što iz srca rastu.

Vijore se nebeski barjaci

na jarbolima

što ko sudbine stoje,

barjaci vezeni ljubavlju,

tugom,

neostvarenim snovima,

suzama neisplakanim,

zorama nedočekanim.

Barjaci vezeni zalazima sunca,

rađanjem mjeseca,

barjaci što govore o ljudskim sudbinama,

o patnjama,

radostima i čekanjima

što do Neba sežu;

o uzdasima i molitvama

što se predvečerjima s dna duše Bogu uzdižu;

o suzama što zalijevaju grobove

onih što pred nama otiđoše;

o iskrenim ljubavima što svjedoče da Bog zna za

barjake naše.

Podignimo ih visoko,

nosimo ih ujedinjeni nadom

da će i naš barjak Nebom proći,

sjedit ćemo u kočiji od rose,

nosit će nas lahor nebeskog povjetarca,

ispunjen mirisom ruža,

protkan najnježnijim bojama leptira

što lete po nebeskim cvjetovima,

što u prikrajcima raja rastu,

tamo gdje Bog u suton izlazi

a duše Ga barjacima pozdravljaju,

barjacima što od zemlje do Neba vijore!

                                                                Don Jozo Sebežević